“Niets lijkt minder op een vierkant of rechthoek dan een ander vierkant of rechthoek.”
Dit ensemble van kunstwerken laat een doorgedreven ontleding zien van geometrische vormen en kleuren.
Het werk ‘Blauwe Zee’ (1978) van Urbain Mulkers (1945 – 2002) lijkt haaks te staan op deze zoektocht, maar de kunstenaar laat hier met acrylverf het golvend uitdeinen van een vlak samengaan met een vibrerend licht en blauw.
Zijn tweede werk (1978) in dit ensemble laat net dezelfde licht-kleurtrillingen zien, weliswaar in wit/zwarttinten van potlood, maar duidelijk begrensd door een strakke rechthoekige vorm. Hier wil Mulkers een geordende structuur combineren met een nieuwe ervaring voor de toeschouwer.
Daar waar Willy De Sauter (°1938) ons een basisvorm laat zien met een hoek af, plaatst Paul Gees (°1949) een zwarte rechthoek in een constructie met toegevoegde componenten. Beide kunstenaars bouwen zo een spanningsveld op rond een eenvoudige geometrische vorm als de rechthoek.
De herhaling van een andere essentiële vorm, namelijk het vierkant, lijkt schijn in het werk van Ado Hamelryck (°1941): bij de drie zwarte vierkanten nemen we veel variaties waar, qua stoffelijkheid, lichtreflectie en kleurdiepgang.
Vincent Van Den Meersch (1912 – 1996) laat ons zien hoe je diepte-inzicht subtiel kan suggereren door contrasterende kleurblokken samen te nemen. Ook hier merken we het repetitieve op in de geometrische vormgeving, gecombineerd met een assymetrisch spiegeleffect binnen het beeldvlak.
Dat kunst niet iets concreets hoeft uit te beelden, maar volledig op zichzelf kan staan, bewijzen de werken van deze Belgische kunstenaars uit de tweede helft van de 20e eeuw. Basisvormen als de rechthoek en het vierkant blijken een onuitputtelijke bron voor creatief onderzoek.
