We worden uitgenodigd om aan te raken met onze ogen. Deze kunstcreaties willen ons meenemen naar het unieke en het tastbare, waarbij we de gelegenheid krijgen de gejaagde wereld te ontvluchten en stil te staan bij de essentie. Vele tinten zwart, één kleur of net een warm kleurenpallet. De schoonheid raakt en doet ons stilstaan om beter te kijken naar de werkelijkheid.

De zwarte pentekeningen van Ado Hamelryck (°1941) vormen een rafelig drieluik met rasters. De nadruk op de intensieve repetitieve handeling van de kunstenaar, legt alle nuances van zwart bloot. Het contrast tussen donkere en lichtere delen doet de zwarte kleur trillen. Hoe intens kan je zwart laten vibreren?

Een zeefdruk van Urbain Mulkers wappert in zwart en wit, eenvoudig en toch sierlijk.

Hugo Duchateau (°1938) keert op gelijkaardige wijze terug naar het fundamentele van de schilder- en tekenkunst: hoe trek je een lijn in een vlak? Een vlek in een kleurenmassa? Hoe is een ruimte opgebouwd uit vlakken? Duchateau speelt met gecontroleerde chaos en laat de materie ook een hoofdrol spelen. Slijpsel van kleurpotloden dansen door de ruimte.

Dit kunstpakket voegt het werk samen van vier kunstenaars die allen deel uitmaakten van de Limburgse School, een collectief ontstaan uit de Research Group van leermeester Vincent Van Den Meersch (1912 – 1996).Van deze laatste kunstenaar aanschouwen we een abstracte figuur met vloeiende kleurrijke vormen die oplichten tegen een grijze achtergrond. De grote kleurvlekken stellen niets concreet uit de werkelijkheid voor, maar staan op zichzelf en laten je verdwalen in de warme tinten van een eigen bestaan.

Zelfs in het meest statische zit dynamiek, als je de tijd neemt om te kijken.

Zo roepen de concentrische parallelle randen van de stapel doorboorde porseleinen bordjes van Piet Stockmans (°1940) een optische illusie op. Ook het T-shirt dat Vincent Van Den Meersch (1912 – 1996) achteloos over de draad hangt, zorgt voor het verspringen van de horizontale evenwijdige lijnen en maakt het stuk stof rusteloos.

Oprichtend kunstenaar van Pasfoundation, Piet Stockmans, is niet enkel wereldvermaard om zijn verfijnd design en serviesgoed maar staat eveneens sterk én eigenzinnig op de kaart met zijn vrije kunst, zijn grootste passie, waarbij o.m. gedefunctionaliseerd serviesgoed een glansrol speelt in zijn rijke oeuvre.

Urbain Mulkers (1945 – 2002) verwerkt zijn repetitieve strepen in een abstracte compositie vol golvende draperingen, waarmee hij warempel diepte suggereert.

Een gelijkaardige rusteloosheid observeren we in de foto van Jan Yoors (1922 – 1977) die gedomineerd wordt door de horizontale lijnen van de dwarsbalk. Het jongetje lijkt even achteloos en nonchalant te leunen tegen de afspanning, maar zijn blik ligt gefixeerd op de heupgordel met pistool van de agent. We kijken door de lens van fotograaf én multi getalenteerd kunstenaar (beeldhouwer, filmmaker, schrijver, etc.) Jan Yoors, wiens leven en kijk in/op het NY van de jaren ’60 en ’70 weerspiegelt in zijn krachtige zwart-wit fotografie.

In het ene werk van Hugo Duchateau (°1938) ontdekken we verschillende lagen die een soort van reliëf vormen waaronder schuchter een lichtblauwe kleur komt piepen. In zijn ander werk tekent hij het tekenen zelf – kenmerkend voor zijn oeuvre – met heel veel nuance en gevoeligheid voor schaduwwerking.

Het werk van Jacques Charlier (°1939) belichaamt de idee dat alles continu in verandering is. De zeefdruk van een Belgisch bankbiljet is hier getuige van. De betekenis van kunst lijkt nooit vast te liggen. De kunstgeschiedenis is voortdurend in beweging, een dynamiek die verrast en inspireert.

De drie werken van Urbain Mulkers (1945 – 2002) in dit pakket dateren uit zijn abstracte periode waar hij structuren van dynamische oppervlakken realistisch vorm geeft. Beide zeefdrukken laten een deining zien in stroken van wit en zwart. Het schilderij in acrylverf geeft een mistige structuur weer waaronder ook een bewegende stroming gesuggereerd wordt.

Bij Vincent Van Den Meersch (1912 – 1996) zien we een soort van dynamiek, weliswaar nuchterder voorgesteld tussen zuiver abstract kleurvlakken.

Piet Stockmans (°1940)  voorziet zijn bal van fijne rode concentrische lijnen, zodat een soort van roterende optische illusie verschijnt. Op die manier flirt Stockmans met de abstractie: de bal met fijne lijntjes is een  driedimensionaal bolvormig object.

Binnen het strakke abstracte raster van lijnen suggereert Hugo Duchateau (°1938) op zijn beurt een dynamiek van golvende 3D-slangen.

Deze laatste twee kunstenaars zijn leerlingen van Van Den Meersch geweest, met wie ze samen deel uitmaken van de Limburgse School (1973), een kunstenaarsbeweging die voortdurend naar vernieuwing zocht.

Moet een kunstwerk steeds iets voorstellen? Of kan je het materiaal voor zichzelf laten spreken?

Deze kunstenaars tasten de grenzen van de schilderkunst af.

Dit betekent dat een kunstwerk geen afgesloten waarheid bevat, maar openstaat voor nieuwe betekenissen. Hugo Duchateau (°1938) verwerkt zo een haar in zijn schilderij (1985). Is dit een voorstelling van een haar of staat de haar op zichzelf? Duchateau genoot een opleiding in de glasschilderkunst en experimenteert als kunstschilder met wát verf is en wat toeval hiermee doet tijdens het werkproces. Zijn tweede werk in dit ensemble bestaat uit een schildersezel (ca. 1985), die normaal een hulpmiddel is van de kunstschilder. Hier  wordt het gereedschap het geschilderde kunstwerk zelf.

Urbain Mulkers (1945 – 2002) draait het om: hij schildert het gevlochten raster in plaats van het vlechtwerk zelf te gebruiken als materiaal (1980). Hij maakt er een voorstelling van.

De maskers van keramist Piet Stockmans (°1940) hebben niet de bedoeling om effectief gedragen te worden. Het zijn voorstellingen van maskers (1995). En toch zijn ze tastbaar. Ze laten zo een toevallige kwetsbaarheid zien. Het porselein lijkt nooit “af.”  Tijdens het werkproces ontstond de vormgeving van maskers als bij toeval.

Het kunstwerk is immers niet statisch, maar dynamisch. Die dynamiek nemen we ook waar in het werk van Paul Gees (°1949).  Hier beukt de getekende constructie tegen de grenzen van het beeldvlak aan (1993).

Het abstracte werk van Vincent Van Den Meersch (1912 – 1996) ligt volledig in de lijn van deze visie: kleur en vorm kunnen immers op zichzelf staan, zonder iets uit onze concrete werkelijkheid voor te stellen. Ook Van Den Meersch schildert een soort expressieve vloeiende figuur waarvan de heftige kleuren glanzend oplichten (1960).

De op zichzelf staande composities maken tevens deel uit van een zoektocht naar de essentie van de schilderkunst. Het werk van deze kunstenaars getuigt van de vernieuwende creatieve sfeer in de tweede helft van de 20ste eeuw. Allen komen ze uit Limburg, uitgezonderd Paul Gees, die van Oost-Vlaanderen is.